Φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα

Άλλο ένα ηλιοβασίλεμα από το μπαλκόνι μου. Κάποιοι ενδεχομένως να σκέφτονται ότι στέκωμε με τις ώρες και περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να φωτογραφίσω. 

Αυτό σπάνια συμβαίνει.
Τις περισσότερες φορές η πρόκληση έρχεται από ένα συγκεκριμένο σημείο του τοίχου μπροστά από το γραφείο μου. 

Το φως που εισέρχεται από τα παράθυρα και διαθλάται στις κουρτίνες δίνει διάφορα φανταστικά χρώματα και σχήματα,
που είναι δύσκολο να ξεφύγουν της προσοχής σου,
όσο απορροφημένος και να είσαι με την εργασία σου. 

Σε γενικές γραμμές, όταν ο χώρος πλημμυρίζει από ένα χρυσαφένιο φως, πρέπει να είσαι πολύ «ζομπι» ώστε να μην αντιληφθείς τι γίνεται έξω. 

Επίσης σπάνια «πειράζω» τις φωτογραφίες. Όσα «πειράγματα» γίνονται στο photoshop (που αντικατέστησε το σκοτεινό θάλαμο) , γίνονται για να αποδοθεί το θέμα όσο ποιο πιστά γίνεται, διορθώνοντας κυρίως τα λάθη της φωτογραφικής μηχανής.

Γρήγορης Κολέλης

Γρήγορης Κολέλης.Ένας θαυμάσιος άνθρωπος και από τα λίγα άτομα που μπορείς να ανταλλάξεις σοβαρές κουβέντες στους Φιλιάτες.
Σπουδασμένος στη γενέτειρα του φουτουρισμού, οι βαθυστόχαστες απόψεις του αφήνουν πάντα μια λεπτή αίσθηση νοσταλγίας για την πατρίδα του Πιερ Πάολο Παζολίνι
και του Τζουζέπε Βέρντι.

Το στοχαστικό βλέμμα του Γρηγόρη παρατηρεί από το παρασκήνιο τα δρώμενα στη μεγάλη θεατρική σκηνή που δεν είναι άλλη από τη ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα. 

   (Η φωτογράφηση έγινε σε δημόσιο χώρο και ο φωτισμός είναι φυσικός).

Πριν την καταιγίδα

Μόλις τελειώσαμε την βόλτα μαύρα σύννεφα έκαναν γρήγορα την εμφάνιση τους από τα όρη της Παραμυθιάς
και το τοπίο σκοτείνιασε απότομα. 

Μετά από λίγο ο απαλός ήχος της βροχής
προϋπαντούσε την φθινοπωρινή νύχτα. 

Στους μυημένους στα της ζωγραφικής,
η χρωματική κλίμακα  και η ατμόσφαιρα της εικόνας
μπορεί να θυμίζουν το πίνακα “το Τολέδο σε ώρα καταιγίδας”
που μοναδικά απέδωσε ο μεγάλος Κρητικός ζωγράφος
Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. 

Βέβαια στη φωτογραφία απουσιάζει η σύνθεση
που κατευθύνει τις ψυχικές αναταράξεις , μειονέκτημα που χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις «αιφνιδιαστικές» φωτογραφίσεις, θυσία στην αποτύπωση της στιγμής.
 
 Εγώ πάντως βρήκα αρκετές "συγγένειες".
Κίτρινη ώχρα και ουλτραμαρίνη για τις βαθυπράσινες
και γκριζογάλανες αποχρώσεις , οι φωτεινές τρύπες που δίνουν κίνηση στα σκούρα σύννεφα 
και ο έντονος φωτισμός στα δένδρα 
σαν να έρχεται από το πουθενά, 
δίνουν μια μεταφυσική διάσταση. 

Με αφορμή τη φωτογραφία και την αναφορά στο πίνακα του Γκρέκο,αξίζει επίσης να αναφερθεί και η γνώμη
της σκηνοθετικής μεγαλοφυΐας του περασμένου αιώνα
του Σεργκέι Αϊζενστάιν,
ο οποίος στάθηκε εκστατικός μπροστά στον πίνακα του Γκρέκο
“το Τολέδο σε ώρα καταιγίδας”,
(που μελέτησε από την πλευρά του κινηματογραφικού μοντάζ)
και τον χαρακτήρισε
σαν "φύση όπως βλέπεται από μια μεγαλοφυΐα, όχι σαν μια απλή ανακατασκευή, σαν αναπαράσταση κατ' εικόνα και ομοίωση του μοντέλου, δηλαδή σαν απλή άποψη του Τολέδο με κακό καιρό, αλλά σαν μια ανασύνθεση τεμαχισμένης φύσης 
"κατ' εικόνα και ομοίωση" του ζωγράφου
σύμφωνα με τους νόμους και το ρυθμό που κόχλαζε μέσα του. 

 (Αϊζενστάιν: “Κινηματογράφος και Ζωγραφική”).

Απογευματινός περίπατος στο Φοινίκι

Βόλτα με τον αεικίνητο Πίπη Καραμπίνα στο Φοινίκι. 

Με παρακάλεσε να «τσεκάρουμε» τις πόρτες του Φοινικιού από μια φωτογραφική έκδοση. 

Δύσκολα μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί στο Πίπη Καραμπίνα. 

Μετά από δυο ώρες «περίπατο» διαπιστώσαμε αρκετές σημαντικές ελλείψεις. 

Όταν δεν γνωρίζεις το τόπο που φωτογραφίζεις μοιραία θα υπάρξουν και παραλήψεις στο τελικό αποτέλεσμα. 

Κάποιες όμως πραγματικά αξιόλογες πόρτες του 19ου αιώνα είναι τουλάχιστον άδικο να μην υπάρχουν σε οποιαδήποτε φωτογραφική αποτύπωση του Φοινικίου.